با افزایش سن خطر گرفتار شدن به انواع بیماری‌ها بالا می‌رود. یکی از ناخوشایندترین بیماری‌ها، پارکینسون است. احتمالا در مورد آن شنیده باشید. اما میدانید پارکینسون چیست؟ چه علائمی دارد؟ علت مبتلا شدن به این بیماری چه چیزی است؟ هنگام گرفتار شدن به این بیماری باید از چه پزشکی کمک بگیرید؟
در ادامه با ما همراه باشید تا همه سوال‌هایی که برایتان ایجاد شده است را پاسخ دهیم. زیرا به صورت جامع به بررسی دلایل مبتلا شدن به پارکینسون و روش‌های درمانی آن می‌پردازیم.
پارکینسون چیست؟
پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که باعث ایجاد مشکلات در حرکت و کنترل عضلانی میشود. این بیماری به دلیل خلل در سلول‌های عصبی موجود در مغز و نواحی مرتبط با حرکت، ایجاد میشود. از بین رفتن این سلول‌های عصبی علایم زیادی به دنبال داشته که به مرور خود را نشان می‌دهند. در بعضی مواقع احتمال دارد به شکل خیلی سریع همه نشانه‌های طاهر شوند. مثلاً ممکن است از لرزش نامحسوس یک دست شروع شود و به مرور دیگر علائم نیز ظاهر شوند که در ادامه آنها را بررسی می‌کنیم.
در نظر داشته باشید که این بیماری معمولاً در سنین بالای ۶۰ سال شروع میشود، اما ممکن است در سنین پایین‌تر نیز رخ دهد. درمان بیماری پارکینسون شامل داروها، درمان فیزیکی و در برخی موارد جراحی مغزی می‌باشد. تشخیص استفاده از هر روش درمان به عهده پزشک متخصص بوده و نباید بدون توجه به دستورات پزشک درمان را شروع کرد.
علائم وجود بیماری پارکینسون در بدن چه چیزی است؟
- لرزیدن دست‌ها، پاها، یا سایر بخش‌های بدن، به خصوص در حالت استراحت
- سفتی عضلانی و مشکل در حرکت کردن بدن، به خصوص در ابتدای روز و پس از استراحت
- کاهش حرکت‌های طبیعی بدن، به خصوص در حرکت‌های کوچک و دقیق مانند نوشتن
- مشکل در تعادل و ایستادن با پای ثابت
- کاهش حس بویایی و چشایی
- مشکل در خوابیدن و خواب‌آلودگی
- افزایش تعریق
- افزایش حرکات ناخواسته
- مشکل در صحبت کردن و نوشتن
- افزایش اضطراب و افسردگی
به هر حال بیماری پارکینسون به صورت فردی متفاوت بوده و علائم بیماری ممکن است در هر شخصی فرق داشته باشد. در صورت تشخیص هر یک از این علائم، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. توجه داشته باشید که فقط پزشک متخصص پس از بررسی وضعیت عمومی بیمار با آزمایش‌های مختلف می‌تواند به صورت قطعی نظر دهد.
چه افرادی به پارکینسون مبتلا می‌شوند؟
Parkinsonیک بیماری عصبی است که بیشتر در افراد بالای 60 سال و بیشتر در مردان اتفاق می‌افتد. با این حال، برخی از موارد این بیماری در سنین پایین‌تر نیز دیده شده است. عوامل ژنتیکی، محیطی و سبک زندگی نیز می‌توانند نقشی در بروز آن داشته باشند. همچنین برخی بیماری‌های دیگر نیز می‌توانند باعث بروز این بیماری شوند. به عنوان مثال، بیماری لوئی بادی که در آن توده‌های پروتئینی در مغز شکل می‌گیرند، می‌تواند باعث بروز پارکینسون شود.
نکته: به هر حال درمان باید توسط پزشک تخصصی عصب‌شناسی یا دکتر متخصص درمان این بیماری انجام شود.
چه اتفاقی در بدن باعث فعل شدن بیماری پارکینسون میشود؟
بیماری Parkinson یک بیماری عصبی بوده که به دلیل مرگ سلول‌های مغزی به نام سلول‌های عصبی محوری در ناحیه مغزی به نام مغز میانی رخ می‌دهد. این سلول‌های عصبی محوری، مسئول تولید یک ماده شیمیایی به نام دوپامین هستند. آنها در کنترل حرکت بدن نقش دارند. در این بیماری چون سلول‌های عصبی محوری تخریب می‌شوند؛ پس سطح دوپامین در مغز کاهش می‌یابد. کمبود دوپامین باعث ایجاد علائمی مانند لرزش، سفتی عضلانی، کندی حرکتی و مشکلات تعادلی میشود.
علت دقیق اینکه چرا سلول‌های عصبی محوری در این بیماری تخریب می‌شوند هنوز مشخص نیست؛ اما عوامل مختلفی مانند ژنتیک، عوامل محیطی، عوامل سنی و عوامل دیگر ممکن است در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند.
مراحل فعال شدن بیماری پارکینسون چگونه است؟
اکنون که میدانید علائم این بیماری چیست و همه آنها تدریجی و پیش‌رونده هستند باید در مورد مراحل شدت یافتن‌شان نیز اطلاع داشته باشید. فراموش‌نکنید که این بیماری به دلیل از بین رفتن سلول‌های مغزی که دارای دوپامین ایجاد میشود. دوپامین یک نوع مواد شیمیایی است که در کنترل حرکت بدن و همچنین در تنظیم خلق و خوی انسان نقش دارد. پس هر عاملی که جذب این هورمون را از بدن کمتر کند باعث سریع شدن روند بیماری خواهد شد. پس با این وجود میتوان گفت که ممکن است ترتیب مراحل به هم بریزد.
مراحل بیماری به طور کلی به ۵ مرحله تقسیم می‌شوند:
- مرحله اولیه: در این مرحله، علائم بیماری کمتر و شاید حتی نامشخص باشد. ممکن است بیمار تنها با لرزش خفیف دست یا پا شروع به تجربه علائم بیماری کند.
- مرحله دوم: علائم بیماری شدیدتر می‌شوند و شامل لرزش بیشتر، کندی حرکتی و مشکلات تعادلی است.
- مرحله سوم: علائم بیماری به شدت افزایش می‌یابند و شامل کندی حرکتی شدید، مشکلات تعادلی، افت فشار خون و مشکلات خوردن و صحبت کردن است.
- مرحله چهارم: علائم بیماری پارکینسون بسیار شدیدتر می‌شوند. کندی حرکتی بسیار شدید و مشکلات تعادلی باعث نیاز به کمک دیگران برای انجام فعالیت‌های روزمره میشود.
- مرحله پنجم: بیمار به حالت بسیار شدیدی از کندی حرکتی و ناتوانی دچار میشود. نیاز به کمک دائمی دیگران برای انجام فعالیت‌های روزمره دارد.
لازم به ذکر است که مراحل بیماری پارکینسون برای هر فرد ممکن است متفاوت باشد.
چه زمانی پارکینسون به خطرناک‌ترین حالت خود می‌رسد؟
یک بیماری تحت نظر پزشک است و به طور کلی به‌مرورزمان بدتر میشود. در بسیاری از موارد، علائم بیماری پارکینسون به طور آهسته پیش می‌روند و ممکن است سال‌ها طول بکشد تا به خطرناک‌ترین حالت خود برسد. با این حال، در برخی موارد، بیماری به سرعت پیشرفت کرده و علائم شدیدتر و نامطلوبی را ایجاد می‌کند. به هر حال، با درمان مناسب و مراقبت از بیمار، میتوان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد و کیفیت زندگی را بهبود بخشید.
عوارض بیماری پارکینسون چیست؟
برخی از علائم این بیماری و عوارض آن عبارت‌اند از:
- لرزش: لرزش دست، پا، انگشتان و حتی صدای صحبت کردن
- سفتی عضلات: عضلات بیمار سفت و چندان قابل کنترل نیستند
- کندی حرکتی: حرکات بیمار کند و آهسته هستند
- مشکل در حرکت و تعادل: مشکل در حرکت و تعادل داشته باشند و به راحتی بتوانند بیافتند.
- مشکل در صحبت کردن: بیماران احتمالاً مشکل در صحبت کردن داشته باشند و صدای آنها کم و ضعیف شود.
- مشکل در خوردن و بلعیدن
- افزایش خستگی: معمولاً بیمار احساس خستگی و کمبود انرژی دارد.
- مشکلات خواب: بیماران ممکن است مشکل در خواب داشته باشند و به راحتی نتوانند بخوابند.
- افسردگی و اضطراب: بیماران ممکن است احساس افسردگی و اضطراب کنند.
از چه داروی‌هایی برای درمان بیماری پارکینسون استفاده میشود؟
درمان دارویی شامل استفاده از داروهایی است که به عنوان دوپامین‌های آگونیست عمل می‌کنند و بازجذب دوپامین را افزایش می‌دهند. این داروها می‌توانند علائم را کنترل کنند و بهبود بخشند. برخی از داروهای استفاده شده در درمان بیماری پارکینسون عبارت‌اند از:
1- لودوپا:
این دارو به عنوان پیش‌نویس دوپامین استفاده میشود. این دارو به عنوان یک پیش درمان برای کاهش علائم بیماری مانند لرزش، سفتی عضلانی، کاهش تعادل و کندی حرکتی استفاده میشود.
لودوپا به عنوان یک داروی دوپامینرژیک عمل می‌کند، به این معنی که با افزایش سطح دوپامین در مغز، علائم بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد. دوپامین یک نوروترانسمیتر است که در کنترل حرکت و انتقال اطلاعات بین سلول‌های عصبی مغز نقش دارد.
استفاده از لودوپا می‌تواند بهبود قابل توجهی در علائم این بیماری داشته باشد، اما باید توجه داشت که این دارو نمی‌تواند این بیماری را درمان کند و تنها می‌تواند علائم آن را کاهش دهد. همچنین، لودوپا ممکن است باعث عوارض جانبی مانند تحریک‌پذیری، تشنج و افزایش حرکت شود، بنابراین باید با پزشک خود در مورد مزایا و معایب استفاده از این دارو صحبت کنید.
2- کاربیدوپا:
کاربیدوپا یک داروی معمول برای درمان این بیماری است. این دارو به عنوان یک داروی ضد پارکینسونی شناخته شده است و به عنوان یک داروی دوپامینرژیک عمل می‌کند. دوپامین یک نوروترانسمیتر است که در سیستم عصبی مرکزی وظیفه‌های مختلفی از جمله کنترل حرکت را دارد. در بیماران، سلول‌های عصبی تولید دوپامین در مغز تخریب شده‌اند که باعث علائمی مانند لرزش، سفتی عضلات، کاهش حرکت و مشکلات تعادل میشود.
کاربیدوپا با افزایش سطح دوپامین در مغز به کاهش علائم بیماری کمک می‌کند. این دارو معمولاً با لودوپا ترکیب میشود تا اثرات ضد پارکینسونی آن را تقویت کند.
به هر حال باید توجه داشت که کاربیدوپا تنها درمانی برای بیماری پارکینسون نیست و باید با پزشک خود درباره مزایا و معایب استفاده از این دارو صحبت کنید. همچنین، ممکن است که برخی از بیماران به دلیل عوارض جانبی مانند تاری دید، سردرد، تهوع و استفراغ، از استفاده این دارو خودداری کنند.
3- پرامیپکسول:
این دارو به عنوان یک مهار کنندهٔ بازجذب دوپامین عمل می‌کند. مطالعات نشان داده‌اند که پرامیپکسول می‌تواند بهبود قابل توجهی در علائم بیماری پارکینسون ایجاد کند. با این حال، همانند سایر داروهای درمانی، پرامیپکسول نیز ممکن است با عوارض جانبی همراه باشد و باید تحت نظر پزشک متخصص درمان بیماری مصرف شود.
4- روپینیرل:
روپینیرل یک داروی ضد پارکینسونی است که به عنوان یک آگونیست رسپتور دوپامینی D2/D3 عمل می‌کند. این دارو با افزایش سطح دوپامین در مغز، علائم بیماری را کاهش می‌دهد. به هر حال مصرف روپینیرل باید تحت‌نظر پزشک متخصص بیماری‌های عصبی صورت گیرد و باید با دقت و با رعایت دستورات پزشک مصرف شود.
5- سیلندنافیل:
سیلدنافیل یک داروی معروف است که برای درمان اختلالات ناشی از عدم توانایی در داشتن و نگهداری یک ارکان نرمال برای رابطه جنسی استفاده میشود. این دارو به‌عنوان یک مهارکننده استراز نوع ۵ (PDE5) عمل می‌کند و باعث افزایش جریان خون به اندام تناسلی میشود.
اما تا به حال مطالعاتی بر روی تأثیر سیلدنافیل بر این بیماری انجام نشده است؛ بنابراین، نمی‌توان به عنوان یک درمان مؤثر برای بیماری پارکینسون استفاده کرد. در هر صورت، همیشه قبل از استفاده از هر نوع دارو، باید با پزشک خود مشورت کنید.
تفاوت بیماری پارکینسون با بیماری ام اس چیست؟
متأسفانه، برخی از مردم علائم این دو بیماری عصبی را با یکدیگر اشتباه می‌گیرند. توجه داشته باشید علائم بیماری پارکینسون و بیماری ام اس (اسکلروز چندگانه) از لحاظ علمی متفاوت هستند و از نظر علل و درمان نیز شباهتی ندارند. هر چند که نمی‌توان شباهت برخی از عوارض و علایم بیماری‌ها را نادیده گرفت.
بیماری Parkinson یک بیماری عصبی مزمن است که به دلیل خلق و خوی نامناسب دوپامین در مغز ایجاد میشود. این بیماری با علائمی مانند لرزش، سفتی عضلات، کاهش حرکت و عدم تعادل همراه است.
بیماری ام اس یک بیماری اتوایمیونی است که باعث تخریب ماده سفید مغز و تضعیف سیستم عصبی مرکزی میشود. این بیماری با علائمی مانند خستگی، ضعف عضلات، اختلال در حرکت و تعادل، مشکلات دیداری و اختلال در حافظه همراه است.
درمان بیماری پارکینسون شامل داروهایی مانند لودوپا و کاربیدوپا است که بهبود علائم بیماری را فراهم می‌کنند. درمان بیماری ام اس شامل داروهای ضد التهاب و داروهای مهارکننده ایمنی است که به کنترل علائم بیماری Parkinsonکمک می‌کنند.
پزشک ورزشی خوب چه ورزش‌هایی را با بیماران پارکینسونی انجام می‌دهد؟
پزشکی ورزشی می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های درمانی مؤثر برای بیماران پارکینسونی در نظر گرفته شود. درمان پزشکی ورزشی برای بیماران پارکینسونی شامل تمریناتی است که بهبود حرکت و کنترل عضلات را تقویت می‌کنند. برخی از ورزش‌هایی که پزشکی ورزشی برای بیماران Parkinson انجام می‌دهد عبارت‌اند از:
- تمرینات تعادل و کنترل حرکتی
- تمرینات تنفسی و قلبی – عروقی
- تمرینات انعطاف‌پذیری و کشش عضلانی
- تمرینات قدرتی و تقویتی
- تمرینات راه رفتن و حرکات کاربردی روزمره
- همچنین پزشک ورزشی می‌تواند با استفاده از وسایل کمکی مانند تردمیل، دوچرخه ثابت و ترازوی تعادل، تمرینات را برای بیماران تنوع بخشد.
بهتر است برای انجام تمرینات پزشکی ورزشی با یک متخصص مشورت کنید. آنها به خوبی میدانند که بهترین روش درمانی برای بیمارانی که پارکینسون چیست.
پزشک ورزشی چگونه به بیماران پارکینسون کمک می‌کند؟
پزشکی ورزشی به عنوان یکی از روش‌های درمانی غیردارویی برای بیماران پارکینسونی مورد استفاده قرار می‌گیرد. هدف اصلی پزشکی ورزشی در درمان بیماران Parkinson بهبود علائم حرکتی و کاهش ناتوانی‌های روزمره است.
با توجه به نوع و شدت علائم بیماری، پزشکی ورزشی می‌تواند شامل تمرینات تقویتی، تعادلی، انعطاف‌پذیری، تنفسی و تمرینات حرکتی باشد. همچنین، پزشکی ورزشی می‌تواند به عنوان یک روش پیشگیری از افتادگی و کاهش تعادل در بیماران پارکینسونی نیز مورد استفاده قرار گیرد.
با انجام تمرینات پزشکی ورزشی ، عضلات بیمار قوی‌تر و انعطاف‌پذیرتر می‌شوند و تعادل و کنترل حرکتی بهبود می‌یابد. همچنین، پزشکی ورزشی می‌تواند بهبود خلق و خوی بیمار و کاهش اضطراب و افسردگی نیز داشته باشد.
در کل، پزشکی ورزشی به عنوان یک روش درمانی مؤثر و مفید برای بیماران Parkinson مورد استفاده قرار می‌گیرد و می‌تواند بهبود علائم حرکتی و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشد.
چند جلسه پزشکی ورزشی بیماران پارکینسونی را بهبود می‌بخشد؟
پزشکی ورزشی می‌تواند به بهبود علائم بیماری کمک کند، اما تعداد جلسات مورد نیاز برای درمان هر بیمار متفاوت است و به عواملی مانند شدت علائم، سن بیمار، سلامت عمومی و وضعیت فیزیکی بیمار بستگی دارد. برای تعیین تعداد جلسات مورد نیاز، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. آنها می‌توانند بر اساس وضعیت شما، برنامه‌ای را تعیین کنند که بهترین نتیجه را برای شما به همراه داشته باشد.
چه زمانی برای تشخیص و درمان این مشکل باید به پزشک ورزشی مراجعه کنیم؟
اگر شما یا عزیزانی از شما علائمی از این بیماری را تجربه می‌کنید، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در بیماری‌های عصبی مانند نورولوژیست ارجاع دهند. همچنین، بهتر است به پزشک ورزشی خود نیز مراجعه کنید تا برنامه تمرینی مناسب برای حفظ و بهبود حرکت و تعادل شما تعیین کند.
ویژگی‌های پزشک ورزشی خوب و مرکز تراپی خوب جهت درمان این مشکل چگونه است؟
پزشکی ورزشی یکی از روش‌های مهم در کمک به بیماران پارکینسونی است. ویژگی‌های یک پزشک ورزشی خوب برای کمک به بیماران عبارت‌اند از:
- تخصص در حوزه بیماری: پزشک ورزشی باید دارای تخصص و تجربه کافی در حوزه بیماری Parkinson باشد تا بتواند به بیماران کمک کند.
- آگاهی از علائم بیماری: او باید با علائم بیماری پارکینسون آشنا باشد تا بتواند برنامه‌های درمانی مناسبی برای بیماران تدوین کند.
- تجربه در کار با بیماران Parkinson: دارای تجربه کافی در کار با بیماران مختلف.
- توانایی در ارزیابی عملکرد بیمار: پزشک مربوطه باید توانایی ارزیابی عملکرد بیمار را داشته باشد تا بتواند برنامه‌ریزی مناسبی داشته باشد.
- توانایی در طراحی برنامه‌های درمانی: پزشک ورزشی باید توانایی در طراحی برنامه‌های درمانی مناسب برای بیماران پارکینسونی داشته باشد که شامل تمرینات فیزیکی، تمرینات تعادل و تمرینات حرکتی است.
- صبوری و توجه به بیمار: معالج باید صبور باشد و بتواند به نیازهای آنها پاسخ دهد.
- توانایی ارائه راهنمایی‌های لازم به بیمار برای انجام تمرینات در خانه و بهبود سریع‌تر و بهتر بیماری.
- توانایی برقراری ارتباط موثر با بیمار و ارائه پشتیبانی روانی به او.
- داشتن تجهیزات و ابزارهای مورد نیاز برای انجام تمرینات و درمان‌های مختلف.
- رعایت اصول اخلاقی و حرفه‌ای در ارتباط با بیماران و دیگر همکاران.
- پیگیری و نظارت دقیق بر پیشرفت بیمار در طول درمان و تعیین برنامه درمانی جدید در صورت نیاز.
- توانایی به‌روزرسانی دائمی دانش و مهارت‌های خود در زمینه پزشکی ورزشی
- استفاده از روش‌های درمانی مبتنی بر شواهد علمی و به‌روز.
- توانایی همکاری با سایر متخصصان به‌ویژه پزشکان و متخصصین تغذیه برای بهبود درمان بیمار.
جمع‌بندی
شما با خواندن این مقاله متوجه می‌شوید که بیماری پارکینسون چیست و چه علائمی دارد. همچنین در مورد افرادی که احتمال دارد دچار این بیماری شوند نیز توضیحاتی را خدمتتان ارائه داده‌ایم. یکی از مهم‌ترین نکاتی که با خواندن این مقاله متوجه آن می‌شوید این خواهد بود که علت بیماری پارکینسون چیست و مراحل پیشرفت آن چگونه است. همچنین در مورد انواع روش‌های درمانی دارویی و ورزشی نیز صحبت کرده و بهترین راه‌حل را شرح داده‌ایم.
به علاوه به طور مفصل ویژگی‌های پزشک ورزشی خوب و کارهایی که این شخص برای درمان بیمار انجام می‌دهد را نیز توضیح دادیم تا اطلاعات‌تان در این زمینه نیز بالا برود. در صورتی که همچنان نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر دارید با مشاورمان ما (02536505064) تماس بگیرید تا جدیدترین اطلاعات روز دنیا را در اختیارتان قرار دهند.